- κατάκριτος
- κατάκριτος, ον (s. three prec. entries; Diod S 33, 2; Plut., Mor. 188a; Ps.-Lucian, Am. 36; 52; SEG VIII, 13, 21 [=Boffo, Iscrizioni no. 39]; Philo, Virt. 139; Jos., Bell. 1, 639; 6, 108; AcJ 10 [Aa II/1, 157, 12]) pert. to being subject to the carrying out of a sentence, condemned abs. IEph 12:1; ITr 3:3; IRo 4:3.
Ελληνικά-Αγγλικά παλαιοχριστιανική Λογοτεχνία. 2015.